Աբրահամ Գասպարյանի նկատմամբ երեկվա վայրագությունն արդարացում չունի։ Թողնես մինչև Վաշինգտոն կգոռան Հայաստանում ազատ խոսքի ու ժողովրդավարության մասին, իսկ լրագրողական համայնքի համերաշխության մասին վաղուց չեմ էլ ուզում խոսել։ Ինչպես երկիրն է պառակտված, այնպես էլ երկրի լրագրողական համայնքը։

Գիտելիքի ու մտածողության ամեն մի մակարդակի դեպքում իրերն ու իրադարձությունները երևում են նոր տեսանկյունից և նոր լույսի տակ։

Յուրաքանչյուր նորաստեղծ ու դեռևս անավարտ պատերազմի մեջ գտնվող պետականության գոյության անբեկանելի նախապայմաններից մեկն ուժեղ և կենտրոնաձիգ իշխանություն ունենալն է կամ, ավելի դաժան, բայց ուղղակի արտահայտությամբ՝ ազգակենտրոն բռնապետության առկայությունը: Հայկական նորագույն շրջանի պետականությունն իր ավելի քան 30-ամյա կենսագոյության ընթացքում, ունենալով չորս ղեկավարներ, գրեթե միշտ էլ առաջնորդվել է հենց այդ սկզբունքով: Սակայն, եթե առաջին երեքի դեպքում բռնապետությունը, իր ճչացող թերություններով հանդերձ, եղել է ազգակենտրոն, ապա չորրորդի դեպքում այն ազգակործան է:

Ոնց տեսնում եմ` Նիկոլը հարմար է պաշտոնյաներին, ովքեր կազմում են բնակչության մոտ 8-10%-ը, հարմար է մեծահարուստներին, ովքեր կազմում են 1%-ը, բայց նրանց հրահանգին է ենթարկվում էլի մոտ 10%-ը, ովքեր անծպտուն ենթարկվելու են էդ 1%-ին. հարմար է ճենճոտներին, ովքեր մի 15% կան, հարմար է ոստիկաններին` դա էլ 3%, ու եթե անտարբերների 30%-ն էլ գումարենք, կստացվի բավականին մեծ զանգված։

Տե՛ր մեր և Աստված մեր, արա մեզ այնպես, ինչպես Դու ես կամենում, որ լինենք: Պարագաները չէ, որ նախ փոփոխության կարիք ունեն, այլ` դուք, որպեսզի դրանից հետո միայն պայմանները բնականոն փոփոխության ենթարկվեն:

Աստուա՛ծ իմ, որ բանաս զձեռն Քո եւ լնուս զամենայն արարածս ողորմութեամբ Քով, Քեզ յանձն առնեմ զանձն իմ, Դո՛ւ հոգա եւ պատրաստեա զպէտս հոգւոյ եւ մարմնոյ իմոյ յայսմ հետէ մինչեւ յաւիտեան. եւ ողորմեա՛ Քո արարածոց եւ ինձ՝ բազմամեղիս:

Մեր ժողովրդի համբերության ցիստեռնը բառի ամենաուղիղ իմաստով արյունով է լցված:

Երկրի ղեկավարը այսօր մի շարք հայտարարություններով հանդես եկավ, որոնք ավելի շատ նման էին ինքնաարդարացման և ինքնախոստովանական ցուցմունքի։ Օրինակ, արդարացում է այն, որ սահմանադրության փոփոխության պահանջը դրված չէ Ալիևի կողմից, այն պնդումը, որ ԼՂ ժողովուրդը նախկին իշխանություններին պետք է եղել իրենց իշխանությունը պահելու համար, այն, որ նա ասում է` իբր ցանկություն չունի հանդիպել Սրբազանի հետ, սակայն բոլորիս համար ակնհայտ է, որ նա վախեցած է։

Այն ո՞վ է ասում, թե Նազար չկա, Եվ նազարական ավազակ չկա, Իբր հեքիաթ է Նազարը եղել, Իբր վաղուց ենք Նազարին թաղել:

ԱՄՆ-ի դեսպանատան հայտարարությունը, մեղմ ասած, մտահոգիչ է: Միացյալ Նահանգները, իրավապահներին զսպվածության կոչ անելու փոխարեն, խրախուսում է, իսկ ցուցարարներին հորդորում չխախտել խաղաղ հավաքների սկզբունքը...